2 februari 2016
Eind
januari werd Kaan van Dijck, op zijn 70e verjaardag, door MHC Goirle
verrast met de Lifetime Hockey Oeuvre Award. Een onderscheiding voor een
ongelofelijk lange hockeycarrière. Kaan startte in 1954 op 8-jarige leeftijd
als jongste junior bij TMHC Forward en hockeyt ondertussen, 62 jaar later, nog
steeds. Nu als oudste actieve veteraan bij de ‘Heeren’ van MHC Goirle.
De
hockeyvelden van Forward lagen destijds tegenover zijn ouderlijke woonhuis aan
de Tilburgseweg. Zijn vader zat in de elftallencommissie en zijn drie broersen
zus hockeyden ook. De keuze om te gaan hockeyen bij Forward was snel gemaakt.
Bij Forward beleefde hij zijn hoogtij dagen als tophockeyer. Hij speelde van
zijn 16e tot zijn 32e in Heren 1 bij Forward. TMHC Forward was destijds een van
de topploegen in het zuiden en kwam uit in de promotieklasse. In
bekerwedstrijden speelde Kaan tegen bijvoorbeeld hockeylegendes als Ties
Kruize, Paul Litjens, Andre Bolhuis, Maarten Sikking en Bart Taminiau die in
1973 de winnende goal tegen India scoorde waardoor Nederland wereldkampioen
werd. Na zijn actieve topsportperiode werd Kaan ook nog assistent trainer/coach
bij Dames1 van Forward die in de hoogste klasse speelde.
Wat
ook bijzonder succesvol is, is dat onder zijn leiding meisjes A1 in 1984
Nederlands kampioen werd. Enkele van deze dames lopen nu ook nog rond bij MHC
Goirle. Dit zijn Suzan van den Braak (Recreanten A en moeder van Itske uit MB1
en Milou uit MB2) en Ineke Sleddens (moeder van Wies van Aanholt uit MB1). Kaan
werd 35 jaar geleden ook lid van MHC Goirle en was sindsdien dus verbonden aan
twee clubs.
Ondertussen
is hij rustend lid bij HC Tilburg, maar nog steeds actief bij MHC Goirle.Bijna
elke zondag speelt Kaan zijn wedstrijd als laatste man bij Veteranen B dat
speelt in de 3e klasse. Kaan is weliswaar niet meer op conditie en
snelheid zijn tegenstanders de baas, maar hij legt nog menigeen in de luren op
basis van zijn ervaring en spelinzicht.
In
al die jaren is wel het nodige veranderd in de hockeysport. Spelen op écht
gras, de bal met de hand inrollen als die over de zijlijn ging, spelen met
hockeyballen van kurk, de buitenspelval toepassen, de backhand die alleen
in zeer beperkte situaties toegestaan was, noppen onder je schoenen waar de
graspollen elke week tussenuit gehaald moesten worden en clubs die door
allerlei fusies uit zijn hockeylandschap verdwenen.
Op
de Award-uitreiking werd rijkelijk gestrooid met anekdotes uit Kaan zijn
hockeyverleden. Kaan was namelijk een beetje eigenwijs. Kartonnen replica’s van
(verplichte) scheenbeschermers "want er staat nergens duidelijk gedefinieerd
hoe scheenbeschermers eruit moeten zien en als je écht kunt hockeyen heb je
geen scheenbeschermers nodig...”. Geleuter over sticks met diverse percentages
carbon, krommingen en stijfheden is hem ook vreemd. Kaan speelt nog steeds met
een houten Maharadja stick vanuit zijn ‘gras tijdperk’. Waar hij ondertussen
wel aan heeft moeten geloven is het bitje. Want ook al kun je goed hockeyen,
een onbesuisde actie van een tegenstander kan al fataal zijn. Maar dat bitje
gaat natuurlijk onmiddellijk uit als hij de tegenstander van repliek moet
dienen. Van moderne tactische bespiegelingen is Kaan ook wars. Al die jaren is
Kaan blijven hockeyen zoals hij gewend was. Stick- en balvast, behept met
een goede timing en een goede techniek, de bal daar neerleggend waar hij dat wil.
Geen flats, geen scoop, geen push, maar gewoon een strakke slag. Hard, laag en
op maat. Met verstand van het spelletje, wetend hoe hockey het best gespeeld
kon en kan worden.
MHC
Goirle is trots om zo’n icoon in haar midden te hebben en hoopt nog lang te
mogen genieten van deze ervaring. Kaan,
gefeliciteerd namens MHC Goirle!
|